آبان ماه گذشته وبه دنبال افزايش قيمت بنزين، ايران صحنه اعتراضات گستردهاي شد كه چه از منظر وسعت و چه از حيث پايگاه اجتماعي معترضین تعجب همگان را برانگيخت. مردم معترض عصباني بودند از گراني، از برخورد گاه خشن پليس با معترضان اما آن چيزي كه در اتفاقات آبانماه بیش از هر مسئله دیگری مردم را عصبانی کرد و آزار داد عدم بازتاب دقیق وضعیت كشور و اخبار اعتراضات در رسانههای رسمی شامل رادیو تلویزیون، خبرگزاري ها و مطبوعات بود. مردم همگي به چشم خود وقایع را میدیدند. در رسانههای ماهوارهای و شبکههای مجازی به وفور عکسها و فيلم هایی نمايش داده ميشد و حتی اینترنت به مدت طولانی و به عنوان اقدام پیشگیرانه در کشور قطع شده بود؛ ولی دریغ از بازتاب مناسب اتفاقات از سوی رسانههای رسمی. این وضعیت سبب شد بی اعتمادی به این رسانهها بویژه صدا و سیما بیش از پیش نهادینهتر و گستردهتر شود. وظیفه انجمن صنفی روزنامهنگاران به عنوان نهادی مدنی که در صدد تقویت آزادی بیان و رسانه است، اقتضا میکرد یک ارزیابی حرفهاي در این مورد داشته باشد و به همین منظور همکار خوب ما خانم شيده لالمی این زحمت را تقبل کردند و با همکاری برخی از دوستان دیگر گزارش بسیار خوبی را طراحی كردند که شامل یک ارزیابی از وضعیت چهار خبرگزاری و بیست روزنامه طی 10 روز فعالیت حرفهای آنها در انعکاس اخبار مربوط به آن اعتراضات و حواشي آن است. این ارزیابی نشان میدهد که چگونه با یک وضعیت ناخرسند کننده از نهادهاي رسانهای مواجه هستیم و به این سوالها نیز پاسخ میدهد که چرا مردم به رسانههای داخلی اعتماد ندارند، چرا نگاهشان به رسانههای دیگر است، چرا مرجعیت رسانهای از داخل حذف شده و چرا جامعه ایران از نظر انتشار اخبار و اطلاع رساني در وضعیت بی ثبات قرار گرفته است؟ وضعیتی که به طور کلی امنیت کشور را تهدید میکند. امیدواریم این گزارش بتواند یک فتح باب و آغازي برای تغییر سیاست رسانه ای در کشور باشد.