اخبار انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران

به عنوان عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران نامه صد روزنامه نگار در نقد عملکرد این انجمن در باب مشکلات متعدد روزنامه نگاران را امضا کردم؛ اما چرا؟ به چند دلیل موجه و غیر موجه! اول از آنکه به وضعیت عدم امنیت شغلی روزنامه نگاران اعتراض دارم! به چشم دیده ام که در بازه زمانی شب  عید تا به امروز بسیاری از همکارانم به دلایل واهی توسط رسانه ها اخراج و تعدیل شده اند؛ بی آنکه حق و حقوق آنان پرداخت شود!....

 دوم آنکه انجمن صنفی روزنامه نگاران را بیش از آنکه مسئول این مشکلات بدانم، نهادی برآمده از آرا و افکار خود و دیگر روزنامه نگاران میدانم که با هزار امید و آرزو تشکیل شد؛ و اطمینان دارم که در این روزگار حرمان اگر هیچ نهادی به مشکلات روزنامه نگاران توجه نکند، انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران صدای اعتراض‌مان را خواهد شنید، چراکه افرادی از جنس رسانه که قطعا خود نیز با مشکلات دیگر همکارانشان آشنایی دارند این انجمن را اداره می کنند.

اما آیا انجمن صنفی روزنامه نگاران به تنهایی میتواند بر تمامی این مشکلات فائق آید؟ قطعا خیر! طبق اساسنامه این انجمن تنها افرادی که عضو این نهاد صنفی هستند میتوانند از خدمات انجمن صنفی روزنامه نگاران توقع حمایت قانونی داشته باشند آنهم با ارائه شکایت کتبی که متاسفانه تنها سه نفر از صد امضا کننده این نامه عضو انجمن مذکور هستند؛ به راستی چرا روزنامه معترضان، عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران نشده اند که حالا توقع پیگیری مشکلاتشان را از این انجمن دارند؟ دلیل اصلی شاید بروکراسی حاکم بر سیستم اداری کشور باشد که انجمن صنفی نیز مستثنا از این قاعده نیست!.......

 به راستی چند تن از ما روزنامه نگاران معترض تا دفتر انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران رفته ایم برای طرح چنین شکایت هایی؟! به گفته مسئولان این انجمن از صد نفر روزنامه نگاری که این نامه را امضا کرده اند تنها یک نفر از طریق انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران مشکل کاری اش را پیگیری کرده است!

 البته این نقد جدی به این انجمن نیز وارد است که در حوزه اطلاع رسانی در باب این مباحث و خدماتش بسیار ضعیف عمل کرده تا جایی که من که عضو این انجمن هستم با ساز و کار انجمن روزنامه نگاران تهران در باب حمایت از روزنامه نگاران آشنایی کامل ندارم، چه برسد به روزنامه نگارانی که عضو این انجمن نیستند!

باری؛ تمام این اعتراضات و گلایه ها تنها یک هدف دارد و آن بهبود وضع معیشتی و بهتر شدن امنیت شغلی روزنامه نگاران است؛ از امضای این نامه پشیمیان نیستم.......اعتراض نشان دهنده سلامت جامعه است.