مراسم افطاری سالانه انجمن صنفی روزنامهنگارانِ استان تهران شامگاهِ پنجشنبه 8 اردیبهشت 1401 در هتل پارسیان کوثر برگزار شد.
در این مراسم که با حضور گستردهی اعضا و میهمانانِ ویژهی مراسم برگزار شد، عباس عبدی رییس هیات مدیرهی انجمن، با خوشامدگویی به اعضا، از اینکه پس از سه سال این امکان فراهم شد تا روزنامهنگارانِ ایران شبی را در کنارِ هم باشند ابراز خوشنودی کرد.
در ادامهی این مراسم، هادی خانیکی که به تازگی از بیمارستان مرخص شده است ، در سخنانی، با اشاره به بیماریِ سرطانی که با آن درگیر شده است، گفت: من در شرایطِ بیماری هم فهمیدم که این «گفتگو» است که نجاببخش است از همین رو از بیماریام هم به عنوان فرصتی برای گفتگو استفاده کردم و از همین رو فکر میکنم بودن در کنار هم و گفتگو در چارچوبِ تشکلهای صنفی، یگانه راهِ نجات برای ماست.
ماشالله شمسالواعظین هم در این مراسم با اشاره به تحولات اخیر انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران، گفت: من بر این باورم که به هیچ عنوان نباید سازمانهای حرفهای و سندیکاها را رها کرد و باید تلاش کرد با گفتگو و کاستن از دامنهی اختلافات، اصلِ نهادِ صنفی را حفظ کرد. وی افزود: وقتی انجمن صنفی روزنامهنگاران ایران بسته شد، ما تصور می کردیم خیلی زود این انجمن مجددا بازگشایی می شود، اما با وجود قولهای مساعدی که به ما داده شد، انجمنِ ما در این 12 سال، باز نشد که نشد از همین رو هم هست که بر حفظ انجمن تهران تاکید دارم و فکر میکنم روزنامهنگاران ایران به انجمن صنفی باید به عنوان یک بارقه امید نگاه کنند. وی در پایان سخنانش افزود: من زجر بستن سندیکا را میدانم از همین رو این را میفهمم که داشتنِ یک انجمن که بتوان در آن جمع شد و به آن امید داشت، نعمتی است که باید قدرش را دانست و همهجوره در جهتِ حفظِ آن تلاش کرد.
بدرالسادات مفیدی، دبیر انجمن صنفی روزنامهنگاران ایران هم در این مراسم، با اشاره به گذشت 12 سال از پلمپ ساختمانِ انجمن صنفی روزنامهنگاران ایران، از تلاشِ هیات مدیرهی انجمن برای بازگشایی مجدد آن در تمامِ این سالها خبر داد و افزود: با این وجود، ما خودمان را در کنار انجمن تهران می دانیم و تا جایی که در توان داشته باشیم برای این همراهی انجام خواهیم داد. وی در بخش دیگری از سخنانش ابراز امیدواری کرد تا اختلافات در میانِ جامعه روزنامه نگان ایرانی به حداقل برسد و شکاف نسلیِ آن ها کمتر شود.
احمد زید آبادی هم در این مراسم با اشاره به این که ما تا زمانی که چیزی را از دست نمی دهیم، قدر آن را نمی دانیم گفت: اکنون که پس از 3 سال دور هم جمع شدهایم، قدرِ این با هم بودن را بیشتر میدانیم. من احساس شعف دارم که دوستان و همکاران را در کنار هم میبینم و به جد بر این باورم که انجمنها باید تقویت شوند تا با تجربههای جدید بتوان زنجیرهای از نهادهای صنفی را در کنارِ هم سازمان داد.
وی در پایان سخنانش افزود: به نظر من، با شرایط ویژهای که ایران در آن قرار گرفته است، عنصرِ تفاهم و گفتگو بسیار مهم است و نقش نهادهای صنفی در این بین بسیار ویژه و حیاتی است.
در پایان این مراسم هم مهمانان و اعضا، عکسی را به یادگار در کنارِ هم انداختند.